در زمینه ى عدم استجابت دعا، علامه مجلسى رحمه الله وجوهى را برای عدم استجابت دعا ذکر نموده است:
وجه اول: وعده الهى به استجابت دعا، مشروط است به مشیت و خواسته ى الهى؛ یعنى اگر بخواهد و مشیت او تعلق گیرد، مستجاب مىکند به دلیل قول خداوند: "... فیکشف ما تدعون الیه إن شاءَ..." و اگر بخواهد رنج و بلا را از شما دور مى گرداند،... .
وجه دوم: مقصود از اجابت در روایت، مورد عنایت قرار دادن دعاست زیرا خداوند دعاى مؤمن را الآن اجابت مى کند و لیکن بخشیدن مطلوب او را به تأخیر مى اندازد تا به دعایش ادامه دهد و خداوند صداى محبوبش را بشنود.
وجه سوم: خداوند اجابت را مشروط نموده است به موردى که به صلاح بنده بوده و خیر دعاکننده در آن باشد، زیرا خداوند حکیم است و هرگز آنچه را که باعث مصلحت و سعادت بندگان باشد، به خاطر خواسته هاى غیر مفید، ترک نمى کند. پس روشن شد که باید چنین وعده هایى را از جانب شخص حکیم، مشروط و منوط به مصلحت بدانیم. (محمد باقر مجلسى، مرآة العقول، ج 12، صص 20 - 19، پاورقى.)