به طور طبیعى هر انسانى در غم فراق عزیزانش اندوهگین شده و اشک میریزد، حتی در روایات نقل شده است که بزرگترین شخصیت عالم، حضرت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) در مرگ فرزندش «ابراهیم» گریه کرد. بنابر این، گریه کردن امام حسین (علیه السلام) در شهادت فرزندان و یاران خود، نشأت گرفته از طبیعت لطیف و انسانی آن حضرت و پیروی از سیره رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) است، که منافاتی با مقام عصمت و صبر و شجاعت ندارد.
از طرفی نسبت به مادر وهب نیز دلیلی بر گریه نکردن و به سوگ ننشستن در شهادت فرزندش نداریم؛ و آنچه در کتابهای تاریخی و روایی آمده، در مقام بیان استقامت و شجاعت این فرزند و مادر بودهاند نه در مقام بیان سوگواری او برای فرزندش. چه بسا ممکن است گریه هم نموده باشد، اما نه در مقابل دشمن، همانگونه که امام حسین (علیه السلام) نیز در مقابل دشمن، اظهار عجز و جزع در مرگ عزیزانش نکردند.